Vreemde Wendingen!

Onderwerp: Vreemde Wendingen! zo sep 13, 2009 12:01 pm

De meesten zullen dit verhaal wel kennen. Maar ik ben sinds kort weer verder gegaan met schrijven om het af te krijgen en omdat ik weer meer tijd heb om eraan te werken.
Dus met een beetje geduld vindt je binnenkort de nieuwe hoofdstukken in dit topic

Hoofdstuk 1: Veranderingen

”Je gaat waarheen vanavond?”
Ik keek ongelovig naar mijn moeder alsof ze helemaal gek geworden was. Ik plaatste mijn handen op de leuning van de sofa waarin ik me bevond en kon nog net voorkomen dat ik voorover viel.
”Ik ga uit,” antwoordde ze ontspannen terwijl ze haar haren elegant opstak en in de spiegel keek om het resultaat te bewonderen.
De spiegel, die boven de lage houten kast hing, vertoonde een vrouw rond de 40 jaar die klaar was voor een avondje uit.
Onze woonkamer was gehuld in zachte kleuren met daarin passende meubelen. Op de vloer lag een groot lichtbruin tapijt met daarin onverklaarbare figuren die in elkaar overliepen.
”Ja, dat had ik begrepen ja. Maar waarom, in Godsnaam, met hém? Kon je echt niemand anders bedenken om een afspraakje mee te maken? Iemand die niet zo’n arrogante zoon had misschien?” vroeg ik bijna wanhopig en keek haar aan terwijl ik mijn handen in elkaar sloeg en een pruillipje trok.
Mijn moeder lachte even hardop, maar was vastbesloten om bij haar standpunt te blijven.
“Schat, ik heb altijd het beste met je voor gehad, maar ik hoop dat je me ook eens wat lol gunt. Ik ga niet de rest van mijn leven alleen blijven, hoor,” zei de oudere vrouw tegen mij, “Ik ben nog niet op een leeftijd waarbij je in de oude stoel zit en niets anders doet dan breien voor je kleinkinderen.”
Ik grijnsde, maar dat veranderde bijna gelijk toen ik opnieuw dacht aan de reden van dit gesprek.
“Maar ík ben hier toch. Ik houd je gezelschap. We hebben het toch goed samen? Je bent me echt nog niet kwijt voor de komende jaren hoor,” probeerde ik mijn moeder op andere gedachten te brengen, “En ik ben nog niet meteen van plan om een hele reeks kinderen te krijgen.” lachte ik na mijn woorden.
Ik hield mijn hoofd schuin en zette een puppyblik op om haar te laten bezwijken, maar niets leek te werken. De vastberaden blik in mijn moeders ogen verdween niet en ze keek me schattend aan.
”Ja,” begon mijn moeder, “Maar dat is niet hetzelfde als wanneer je een man hebt die je liefheeft. Ik wil opnieuw van iemand kunnen houden waarmee ik de rest van mijn leven wil delen.”
”Ow nu gaat het al over liefhebben. Ga je me straks vertellen dat je met hem gaat trouwen?” vroeg ik walgend, “Trouwens, hoe lang ken je hem al?”
Ouders zeggen vaak tegen hun kinderen dat ze niet te snel van stapel moeten lopen wat jongens betreft, maar mijn moeder moest me dat zeker niet vertellen aangezien ze zelf de ene roekeloze beslissing na de andere nam.
”Meisje, ik ga gewoon een avondje met hem iets drinken. Je zou mee gekund hebben, maar als zijn arrogante zoon mee zou zijn, wat het geval is, dan gaat alles in het water vallen en dat zou ik nou niet erg op prijs stellen. En dat weet je maar al te goed. Dus probeer het je hier maar gezellig te maken deze avond, want ik denk niet terug te zijn voor middernacht,” vertelde mijn moeder aan één stuk door en mijn hoop werd nog meer de grond in geboord.
“Waarom mag zijn zoon wel mee en ik niet? Hij had toch ook kunnen thuisblijven?” vroeg ik fel en keek mijn moeder teleurgesteld aan.
“Schat, het is nu eenmaal zo,” Antwoordde ze kort en keek nog een keer in de grote spiegel.
”En het avondeten dan?” vroeg ik plots en schoot opnieuw overeind.
”Je bent over een anderhalve maand achttien. Je kunt heus wel voor één keer zelf eten maken. En nee, je gaat me niet overtuigen om thuis te blijven.”
Ik zuchtte en liet me verslagen neerploffen in de sofa.
“Dit gaat een behoorlijk saaie avond worden,” dacht ik bij mezelf en keek hoe mijn moeder zich verder opmaakte.

Ze liep naar de grootste spiegel die in de woonkamer aanwezig was en bekeek zichzelf; ze had dezelfde donkerblonde haren als mijzelf, maar mijn haar was ietsje langer.
We hadden beide groene ogen en waren nogal mager. Zelf vond ik dat niet erg, maar mijn moeder probeerde me altijd vol te mesten met van alles en nog wat.
Ikzelf was ongeveer 1m67 en mijn moeder 1m72 wat dus niet zoveel verschil was.
Mijn moeder, Marcia, had zilveren oorringen ingedaan en had voor de verandering een galagewaad aangetrokken. Iets wat uiterst vreemd was; normaal droegen we nooit zulke kleren. Ik droeg altijd een gewone jeansbroek met korte T-shirtjes en gemakkelijke schoenen. En normaal droeg mijn moeder hetzelfde zoals ik.
Het was overduidelijk dat ze met een volbloed tovenaar uitging deze avond. We waren zelf ook volbloed, anders zou ‘de heer’ trouwens nooit met mijn moeder uitgaan, maar tot nu toe waren we daar beide niet zo trots op geweest of lieten we het niet echt merken. Ik had veel vriendinnen halfbloedjes waren of zelfs modderbloedjes zoals de meesten het noemen.
Maar wanneer ik contact legde met een halfbloedtovenaar en hij ontdekte dat ik volbloed was, dan leek het wel alsof ze me anders bekeken dan eerst en dat werkte op mijn systeem. En mijn moeder dacht er normaal ook zo over, maar mijn vrouwelijk intuïtie vertelde me dat daar misschien wel eens verandering zou kunnen in komen.
Vanavond ging ze met een volbloed uit en morgen zou het waarschijnlijk iets anders zijn. Ik zag er al op tegen om hem te leren kennen. Ik had hem al enkele keren op het perron 9 ¾ gezien met zijn zoon, maar je mocht nooit iemand op zijn uiterlijk beoordelen zeggen ze.
Volgens mij was hij gewoon hetzelfde als zijn zoon; een arrogante kwal die samen met zijn vrienden zich beter achtte dan de rest van de wereld. Iedereen die geen volbloed was met andere woorden. Ik mocht dan wel een volbloedheks zijn; het interesseerde mij niet wanneer mijn vrienden geen volbloed waren. Voor mij was iedereen gelijk voor de wet. Of dat nu over huidskleur ging of over bloed.

”Ik neem aan dat je nog steeds niet mee wilt wanneer Blaise er ook is?” Mijn moeder keek me aan. Ze deed haar jas aan, maar zorgde ervoor dat haar haren niet verward raakten.
Ik schudde mijn hoofd en antwoordde tegelijkertijd: ”Nee. Mag ik een aantal vriendinnen uitnodigen?”
Eigenlijk wist ik al dat mijn moeder nee zou zeggen, maar het kon geen kwaad om het eens te vragen. Ik kon best begrijpen dat mijn moeder me niet meer vertrouwde op dat gebied. Ik had ooit op één enkele nacht het hele huis overhoop gehaald. En dan waren we nog maar met twee meiden. Ik dacht grijnzend terug aan die leuke tijden, de tijden waarin ik me geen zorgen hoefde te maken over de vriendjes van mijn moeder.
”Nee, ik zou het op prijs stellen dat er nog iets van ons huis overblijft als ik terugkom,” kreeg ik als antwoord. Het was van haar gezicht af te lezen dat ze zich nog goed kon herinneren, wat er de vorige keer gebeurd was.
”Ik zou het echt niet laten afbranden hoor.”
”Nee, natuurlijk niet. Je zou er vast alleen maar voor zorgen dat ik niets meer terugvind in mijn eigen huis, of dat alles gewoon verdwenen is, of misschien dat niets meer zijn eigen vorm heeft,” zei ze met een grimas, alsof alles opnieuw gebeurd was wanneer ze er alleen maar aan dacht.
“Zeg me liever hoe ik eruit zie.” Ze draaide zich naar me om zodat ik haar vrolijke gelaat kon zien.
Het galagewaad bewoog met haar mee en ik moest toegeven dat ik haar nog geen enkele keer gezien had met zo’n kleed, maar dat het haar wel stond.
Ik keek haar echter verveeld aan, maar stond toen uiteindelijk toch op uit mijn sofa. Ik liep op haar af en legde mijn handen op haar schouders.
”Je ziet er anders uit,” ik glimlachte, “maar je ziet er ongelooflijk mooi uit. Ik hoop dat je ‘leuke’ afspraak er ook zo over denkt.”
”Bedankt,” antwoordde mijn moeder vrolijk. Ze stak haar toverstok veilig in één van de binnenzakjes en trok een lange, donkerblauwe mantel aan.
Ik kreeg een kus op mijn wang, waarna ze de deur uitstapte en verdween. Ik zuchtte luid en liet me terug in de sofa vallen.

- * -

Langzaam werd ik wakker door de felle zonnestralen die op mijn gezicht schenen. Vrolijk opende ik mijn ogen en keek mijn kamer rond. Mijn hoge, elegante kleerkast, die gevuld was met kledij stond tegen de rechterwand van mijn kamer.
Tegen de muur die daaraan grensde stond mijn roze hemelbed waar ik me momenteel nog steeds in bevond, met daarnaast een nachtkastje waar allerlei rommel oplag. Nog eens daarnaast stond een grote spiegel waar ik mezelf vaak in keurde.
Er hing één enkele poster van “De witte wieven” aan de muur die geluidloos een optreden presenteerde aan iedereen die het wilde bekijken. Met een glimlach keek ik naar de deur; de deurpost bestond uit licht eiken en de deur zelf was geschilderd in een soort rood. Recht voor mijn bed bevond zich een groot raam. Ik had ook een prachtig uitzicht. Ons landhuis bevond zich op een heuvel zodat ik kon uitkijken op het dorp.
Als ik vroeg genoeg wakker werd gezongen door de vogeltjes, kon ik, wanneer ik goed keek, in de verte de bakker aan het werk zien. Elke dag stelde hij voor zijn deurtje al zijn artikelen voor die de mensen maar al te graag kochten. Het was maar goed dat hij zo goed kon bakken, want het was ook de enige bakker in het dorpje.
Onze achtertuin was kleurig bevolkt door vele verschillende bloemen die mijn moeder en ikzelf maar al te graag verzorgden. Elke bloem had zijn eigen geur en manier van bloeien. Er stonden enkele grote bomen waarin verschillende vogelfamilies woonden.
Er stond ook een witte bank waar je in de zomer gezellig kon genieten van het mooie weer. Ik hield ervan om er een spannend of romantisch boek te lezen. Maar ik had er ook al enkele goede herinneringen aan over gehouden met mijn vriendinnen van Zweinstein en natuurlijk ook de meisjes die ik kende uit de Dreuzelstad.

In de kamer naast mij hoorde ik gestommel. Dat betekende dat mijn moeder al wakker was. Nu was ik ook zeker dat ze thuis was gekomen. Ik had haar vannacht niet gehoord. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik recht zitten op bed en gooide de dekens van me af. Ik stapte in mijn babyblauwe, pluizige pantoffeltjes en liep de gang op om mijn moeder goedemorgen te wensen.

Toen ik net de deurknop wilde omdraaien, hoorde ik echter stemmen.
“Vertel me nou niet dat ze hem heeft meegenomen!” schoot het meteen door mijn hoofd.
Ik opende razendsnel de deur en keek op mijn moeder neer.
Ze zat glimlachend op bed. En inderdaad zat die man daar ook. Ik hoopte voor hem dat hij kleren aan had of ik zou nog eens boos kunnen worden. Ik besefte dat mijn mond een beetje openhing, maar kon me er niet toe zetten om hem dicht te doen.
“Liana - ” begon mijn moeder haast wanhopig, maar ik kapte haar zin gelijk af.
”Ik ga me douchen. Ik zou graag ontbijten als ik beneden kom en met een beetje geluk is hij dan verdwenen,” zei ik met een vreemde stem die niet tot mij toebehoorde. Ik zag die man me vreemd aankijken, maar ik schonk geen aandacht meer aan beide.
“Hij is het vast niet gewend dat men zo over hem spreekt,” dacht ik boos, “Straks moet ik ook nog met zijn toffe zoon optrekken. Nou, dat kunnen ze vergeten.” Gingen mijn gedachten verder zonder dat ik het goed en wel besefte.
Ik ging opnieuw mijn eigen kamer in en doorzocht mijn kleerkast op zoek naar toffe kledij voor vandaag. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat ik nog eens tijd zou moeten maken om te gaan winkelen met mijn moeder.

- * -

”Heb je haar niet verteld over onze plannen?” De man, Sawyer, keek Marcia vragend aan.
”Ik had haar niet verteld dat ik een verhouding had,” zei Marcia en legde haar hoofd in haar handen, “Volgens haar zou ik gisterenavond voor de eerste keer een date hebben. Dat had ik je toch al verteld.”
”Ahzo. En zei ze nu net dat ze ging douchen?” ging Sawyer verder.
”Ja, waarom?” Marcia begreep niet waarom Sawyer hierover begon. Een douche nemen is één van de normaalste zaken van de wereld.
”Je weet dat mijn zoon hier ook heeft overnacht,” vervolgde hij, “ik hoop toch dat je het nog weet.” Hij grijnsde.
“Ja, dat weet ik nog.”
“En hij kwam hier tien minuten voor je dochter binnenvallen?”
“Ja, waar wil je naartoe?”
“Heb je enig idee wat hij kwam vragen? Herinner je, je nog iets?” Hij maakte vreemde gebaren met zijn handen en armen.
Marcia kreeg een geschokte uitdrukking. “Je zoon…de douche…Ik moet ernaar toe.”
Op dat moment was een hoge gil door heel het huis hoorbaar gevolgd door: “Moeder!!!”

Onderwerp: Re: Vreemde Wendingen! wo sep 23, 2009 9:52 pm

Hoofdstuk 2: Een vriendin en de verhuizing

Mokkend zat ik in de keuken met mijn armen gekruist voor mijn borst. Boos keek ik naar de inzittende bij mij in de keuken en tikte met mijn voet op de grond.

Mijn moeder stond aan het fornuis eieren en spek te bakken terwijl er borden en bestek uit de kasten vlogen en op de tafel terecht kwamen. De fluitketel die zich op het fornuis bevond gaf teken dat hij warm genoeg had waarna mijn moeder hem er snel afhaalde en hem op de donker bruine tafel plaatste.

Sawyer haalde de broodmand uit de voorraadkast en ging bij zijn zoon, voor mij, zitten. Ik nam een sneedje volkorenbrood uit het mandje en nam snel de pot boter bij mij vooraleer iemand anders er mee ging gaan lopen. Ik boterde mijn boterham deze morgen veel dikker in dan anders. Ik mocht dat dan wel niet zo erg lusten, maar zo gingen Sawyer en zijn lieve zoon des te meer moeten delen om hen boterhammetje volledig besmeerd te krijgen.
"Ik wilde het je heus vertellen." Zei mijn moeder plots smekend en ging aan mijn linkerkant zitten en smeerde een beetje boter op een stukje brood. Ze gaf de pot door aan Sawyer die me even arrogant aankeek. Ik kon amper mijn grijns verbergen dus keek ik snel naar mijn moeder.

Nadat de twee mannen beiden hun ontbijt ophadden, gingen ze naar boven om 'even een aantal dingen te bespreken' zoals ze het voorstelden.
Tot mijn vreugde moest ik dus niet langer naar hun gezichten kijken. Sawyer was de netheid zelve en zijn zoon zou echt niet anders zijn.
Ik beklaagde mijn moeder nu al met haar keuze. Ze mocht de volgende keer mij meenemen naar een date zodat ik haar op tijd kon duidelijk maken dat die man niets voor haar was.

"Natuurlijk. Ik moest jullie eerst even betrappen terwijl jullie zaten te slijmen in bed. En daarna zijn zoon aantreffen in de douche. Wat trouwens aan mij toebehoord, de douche dan hé, niet zijn zoon. Dan vertel je het pas aan mij." Zei ik met een lage stem. Ik speelde wat met het laatste korstje van mijn boterham en gooide het daarna in mijn bord. Mijn eetlust was verdwenen na zo'n leuke ontmoeting met mijn nieuwe stiefvader en stiefbroer.
"Je moet het niet zo persoonlijk opvatten, Liana. Ik moet niet jouw mening vragen om met iemand een relatie te hebben." Zei mijn moeder plots strenger dan dat ze eerst deed. Waarschijnlijk hield ze meer van hem dan dat ik dacht.
" Dat had je beter wel gedaan. Alstublieft zeg, ik wist niet dat jij zo dacht over mannen. En deze is duidelijk het tegenovergestelde van papa. En daarbij kon je me ten minste gewaarschuwd hebben dat die twee hier in huis gingen overnachten." Zei ik waarbij mijn gezicht betrok. Wanneer ik terugdacht aan die jongen in de douche keerde mijn ontbijt van zonet precies terug. En dat zo vroeg in de morgen.

"Ik kon toch ook niet weten dat je zo vroeg in de morgen ging binnenvallen in mijn kamer. En je zou nog veel bozer geweest zijn wanneer ik je midden in de nacht ging wakker maken om gewoon te vertellen dat ik thuisgekomen was en dat ze gingen blijven slapen."
"Wie zegt dat?" vroeg ik gemaakt verbaasd. Ik wist ook wel van mezelf dat ik dan boos zou zijn geworden. Mijn slaap was alles voor mij.

Op dat moment kwamen ze alle twee binnen. Ik voelde meteen dat er spanning in de lucht hing. Sawyer stapte op mijn moeder af en gaf haar, tot mijn walging, een kus op haar mond.
Ik wendde mijn blik af en keek naar de twee man die was binnengekomen.
Zijn lieve zoon, Blaise, ging tegenover mij aan de tafel zitten en keek de keuken rond alsof hij controleerde of alles er was wat hij er wilde hebben. Of misschien wilde hij weten of we niet al teveel dingen van de dreuzels hadden overgenomen. Ik kon goed overweg met Dreuzelvoorwerpen en hield ervan om er meer over te leren. Niet dat ik daarin ging overdrijven, maar het kan nooit kwaad om ergens iets meer over te weten.
Ik voelde hoe Blaise zijn ogen op mij neerkwamen, maar ik vertikte het om op te kijken.

"Liana?" Hoorde ik mijn moeder vragen die nog steeds naast me zat. Sawyer zat nu aan mijn andere kant en dus voor mijn moeder. Iemand die niets van mijn situatie zou afweten zou gedacht hebben dat we een leuk gezinnetje waren. Maar dan moest je over mijn boze blik kijken en niet luisteren naar de nogal pijnlijke stiltes die vielen dankzij mij.
"Hmm." Ik wist dat mijn moeder hier genoeg mee had om te weten dat ik luisterde.
"We moeten je eigenlijk nog iets vertellen."
Ik keek al vol bange voorgevoelens naar mijn moeder.
"Ja? Ik hoop dat het iets goeds is." Mompelde ik.
"Nou ja. Het is inderdaad iets goeds." Antwoordde Sawyer tot mijn afschuw. Ik draaide met mijn ogen zonder dat hij het zag en deed snel een schietgebedje in mijn hoofd vooraleer ik verder luisterde. Ik kreeg een rilling toen ik hem tegen mij hoorde praten.

"‘Vertel maar." Zei ik met opeengeklemde kaken, maar keek geen één van de drie aan. In de plaats daarvan smeerde ik een beetje jam op mijn toastje en hoopte dat deze nachtmerrie snel voorbij zou zijn.

"Wel liefje. Sawyer en ik hebben besloten om samen te wonen." Zei mijn moeder snel.
Het was alsof ze de woorden zo vlug mogelijk uit haar mond wilde krijgen en ze keek subtiel naar de andere kant van de keuken om mijn reactie niet te hoeven zien.
Het stukje toast die ik in mijn hand had en net in mijn mond wilde steken, belande met weinig lawaai op de tafel.
Ik besefte dat mijn mond open stond, maar kon me er niet toe zetten hem dicht te doen.
"Je hebt wat besloten?" vroeg ik in de hoop dat ik het verkeerd verstaan had.
"Om samen te gaan wonen." Herhaalde mijn moeder traag om er zeker van te zijn dat ik elk woord en elke letter goed zou begrijpen.
"Dus je wilt zeggen dat ik bij hém moet gaan wonen?" Vroeg ik terwijl ik naar Blaise wees. "Dat kun je me gewoon niet aandoen. Had je niets anders kunnen bedenken om me mee te kwellen?" Mijn stem sloeg over en er was vast een wanhopige blik in mijn ogen te zien. Ik was opgestaan en keek nu woedend naar mijn moeder die geen vin verroerde. Hoe
egoïstisch kon ze wel niet zijn. Had ik dan totaal niets meer te zeggen in dit huis?

"Ik weet dat je zelf mag en kunt beslissen aan wie je, je hart geeft, moeder. Maar moet je echt zo snel bij elkaar intrekken? Hadden jullie geen vijf minuutjes kunnen denken aan ons? Ik kan toch niet de rest van mijn leven met hem opgescheept zitten? Dat is gewoon niet menselijk meer! Ik ben mijn leven heus nog niet beu hoor." Zei ik om mijn moeder tot inzicht te brengen, maar ze antwoordde niet meteen en leek ook niet op andere gedachten te komen.
"Ik zit er bij hoor. En ik heb gevoelens dus praat met een beetje meer respect."
Ik keek naar de persoon die dit gezegd had.
"Eigenlijk betwijfelde ik het of je zelf normaal kón praten dus houd je mond." Ik keek Blaise verveeld aan.
"Ik ga naar mijn kamer. Nog één enkel vraagje; Komen zij naar hier of moet ik mijn leven daar verpesten?"
"Ik vrees dat je, je leven in ons huis gaat moeten vergallen." Antwoordde Blaise grijnzend.

Ik keek hem nog enkele seconden lang walgend aan en verliet toen zo snel mogelijk de keuken en liep de marmeren trap op. Mijn stoffen pantoffeltjes maakten amper geluid op de trap en ik liet mijn hand over de gladde, opgepoetste leuning glijden.
Het leek een eeuwigheid vooraleer ik bij mijn kamerdeur was. Alles leek in slow motion te gaan. Behalve dan de reden dat mijn moeder bij die vreselijke man wilde gaan wonen. ‘Waarom moest alles in godsnaam zo snel gebeuren?’ vroeg ik me af. Het was één grote warboel in mijn hoofd. Alles ging zo snel; gisteren was mijn moeder nog vrijgezel en vandaag besloot ze samen te gaan wonen met iemand. En dan nog iemand die ik niet kon luchten.

Ik liet me vallen op mijn bed en schopte mijn pantoffels af. Ze vlogen tegen de muur en belanden toen zacht op de grond. Ik keek vanuit mijn zacht bed naar het plafond en probeerde aan andere dingen te denken. Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Tot mijn vreugde was ik plots afgeleidt door een geluid dat niet afkomstig was van mezelf. Ik ging rechtop zitten en keek rond in mijn kamer.

Henry, mijn uil, zat op mijn kleerkast met een brief tussen zijn snavel. Hij keek me enigszins verwijtend aan; zijn ogen waren groot en hij zat enorm stijf op die kast. Daaruit leidde ik dan af dat hij waarschijnlijk al een goede twintig minuten op me zat te wachten. Ik kon eigenlijk geen enkele mogelijkheid bedenken hoe hij binnen was gekomen, maar brak er mijn hoofd niet over.
Ik liep naar hem toe, aaide even over zijn kopje om hem iets meer tevreden te stellen en nam toen de brief uit zijn snaveltje. Hij strekte zijn mooie, bruin/grijze vleugels kort uit en ging toen even rusten in zijn kooitje.
Zijn kooi stond onder het raam, op mijn bureau. Ik verplaatste het kleine bloempotje dat zich op de vensterbank bevond en ging zitten. Ik nam nog even wat korreltjes voor Henry en gooide ze in zijn bakje waarna ik de brief begon te lezen.

Liana,
Zoals je weet zijn mijn ouders weg voor het weekend. Zouden we niet eens kunnen afspreken ofzo? Je zou misschien kunnen komen slapen, maar ik weet dat je van je moeder niet gaat mogen, dus kan ik misschien naar jou toe komen. Stel het even aan je moeder voor. Wie weet kunnen we de stad intrekken om allerlei leuke spulletjes te kopen. En dan koop ik je gelijk iets voor je verjaardag. Dan hoef ik daar dan niet meer aan te denken.
Hoe gaat het anders nog met jouw? Ik verveel me hier echt dood in mijn eentje. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu we van school af zijn.
Mijn ouders blijven maar klagen dat ik werk moet zoeken, maar daar staat mijn hoofd niet naar. Ik blijf toch nog een tijdje bij hen, dus kan ik ook wel nog even op hun kosten leven. Heb jij enig idee wat je gaat doen? We kunnen misschien samen om werk zoeken. Het zou fantastisch zijn om samen te werken. Lekker veel herrie schappen.
Ik hoop dat je snel antwoord want ik ga echt doodgaan van verveling. Dus als je niets meer van me hoort weet je wat het betekent.
Jouw kennende ga je wel een leuk avontuurtje bedenken om plezier te maken.
Laat het me snel weten.

Groetjes Ilana
xxx

Ik glimlachte terwijl ik de brief nog even overlas. Nu ik erover nadacht had ik ook geen idee wat ik wilde doen nu ik geen school meer hoefde te volgen. Maar ik zou nog genoeg tijd hebben om daaraan te denken. En mijn moeder zou me toch nog niet snel kwijt willen. Misschien zou ik wel genoeg tijd kunnen spenderen aan het huis van Sawyer. Waarschijnlijk was het oersaai en een donker interieur. Ik grinnikte bij mijn eigen bedenken van zijn huis.
Ik stond recht en trok de tweede lade van mijn bureau open. Daaruit haalde ik een stuk perkament, een potje inkt met een veer. Ik zuchtte nog een laatste keer, doopte toen mijn zilveren veer in de inktpot en begon te schrijven.

Ilana,
Ik heb inderdaad ook nog geen flauw benul wat ik wil gaan doen van werk. Misschien kunnen we samen eens naar het Sint-Holisto gaan. Daar hebben ze veel mensen nodig.
Ik denk ook niet dat ik ga mogen komen. Maar jij kunt natuurlijk naar hier komen. Trouwens; mijn moeder heeft een vriend. De vader van Blaise. Ze weet niet wat ze me aandoet! En blijkbaar is het al een tijdje want ze willen al meteen gaan samenwonen. En dan nog wel in hun huis.
Die twee weten niet waar ze aan beginnen. Ik ga meteen vragen of je kunt komen.
Tot gauw

Liana
Xxx

Ik hoorde hoe mijn deur werd open gemaakt. Daarna hoorde ik hoe iemand binnenkwam en hoe de deur opnieuw werd gesloten.
"Kan ik even met je spreken?" Ik moest me niet omdraaien om te weten dat het Sawyer was.
"Nee, dat denk ik niet, nee." Zei ik op een redelijk vriendelijke toon. Ik nam de moeite niet om hem aan te kijken, maar plooide mijn brief in tweeën en stopte hem in een envelop die uit hetzelfde perkament bestond als de brief die ik net geschreven had. Daarna opende ik het kooitje van Henry en haalde hem er voorzichtig uit. Aangezien hij niet zo blij was vandaag en ik mijn brief nog steeds wilde versturen kon ik hem het best met veel respect behandelen.
Ik fluisterde hem enkele woorden toe zodat Sawyer niets ervan hoorde en opende toen het raam zodat Henry kon wegvliegen.
Ik keek hem uit totdat ik niets meer van mijn uil kon waarnemen en moest me toen wel wennen tot de man wie misschien mijn stiefvader zou worden. Ik kon me verder met niets meer uit deze vreselijke situatie helpen.

"Ik heb begrepen dat wij het niet zo goed met elkaar kunnen vinden, Liana. Maar ik heb het beste met je moeder en jouw voor. We willen gewoon wat liefde en hebben dat gevonden bij elkaar." Begon hij het o zo leuke gesprek.
"Wat enig." Zei ik volledig ongeïnteresseerd.
"Ik begrijp niet waarom je zo afstandelijk doet, Liana. Heb ik je ooit iets misdaan?" vroeg hij verward en leek totaal niet te merken dat ik hem niet in mijn buurt wilde.
"Je gooit mijn hele wereld door elkaar. Ik ben hier opgegroeid en moet nu verhuizen omdat jullie hormonen plotseling besloten hebben om jullie samen te brengen." Riep ik haast uit en zwaaide met mijn armen door de lucht.
"Je kunt een nieuwe wereld opbouwen bij ons. En misschien wonen er wel een aantal vriendinnen van je dicht bij ons."
"Oh ja dat doet er mij aan denken. Ik weet niet wanneer ik hier weg moet, maar-" Ik werd helaas onderbroken door de man voor mij.

"We vertrekken hier vanavond. Straks maken we alles klaar, we hebben nog de hele dag." Hij keek me enigszins vriendelijk aan, maar ik keek verder dan die vriendelijke uitstraling. Binnenin was hij vast bedorven en door en door slecht.
"Wat dan nog." Ik herstelde me snel. "Er komt een vriendin van me logeren. Ik hoop dat, dat jullie leuke plannen niet in de weg gaat staan. We zullen proberen ons te gedragen."
"Daar twijfel ik niet aan. Als je een beetje op je moeder lijkt dan toch." Voegde hij er haast spottend aan toe.

Ik voelde me beledigd, maar liet dat niet merken. Ik zag hoe Sawyer op mijn opgemaakte hemelbed plaatsnam. Ik trok mijn neus op toen ik het bed naar beneden zag zakken, maar ik hield wijselijk mijn mond. Straks kreeg ik nog een preek op mijn dak van hem.
"Ga ik een eigen kamer hebben?" vroeg ik en bedacht al enkele mogelijkheden om mijn meubelen mee te verhuizen, maar dat ging vast niet zo gemakkelijk gaan.
"Ja, natuurlijk. Dacht je dat ik je bij Blaise ging laten slapen? Ik wil nog iets van mijn zoon over houden."
"Ow, je hebt dus gemerkt dat ik het ook niet echt met hem kan vinden." Zei ik glimlachend.
"Ja natuurlijk. Iemand die dat niet merkt, moet wel heel naïef zijn." Antwoordde Sawyer op een even vriendelijk toon als ik.
"Iemand zoals mijn moeder misschien."
"Zo spreek je niet over je moeder, Liana." Zei een stuk strenger.
Ik rolde opnieuw met mijn ogen. Ik kon niet geloven dat dit werkelijk gebeurde. Ik wilde het liefst van al de tijd terug draaien en mijn moeder ergens opsluiten zodat ze ‘meneer’ Sawyer nooit zou ontmoet hebben. Maar ik besefte dat dit toch niet kon vermeden worden. Ik had zo in hun gesprekken kunnen opmaken dat ze elkaar al langer kenden dan dat ze op het eerste zicht liet blijken gisterenavond.

"Ik ga nu naar beneden. Kleed je alstublieft even degelijk aan. Dan gaan we mijn huis gaan bekijken. Hopelijk gaat alles je bevallen." Sawyer vertrok opnieuw en ik liet me zuchtend op mijn eigen bed vallen.
‘Wanneer Blaise niet in de douche had gestaan, dan was ik nu al aangekleed.’ Dacht ik mistroostig. ‘Hoe sneller Ilana komt, hoe beter. En ik hoop ook dat alles me daar een beetje beter zal bevallen dan dat ik nu denk. Anders zal alles nog rampzaliger worden dan het al is.' Ik hoorde alweer geklop op mijn kamerdeur. Ik ging snel rechtop zitten en liep daarna naar de deur om deze open te trekken. Ergens bereidde ik me voor op mijn volgend, martelend gesprek, maar dit ging niet het geval zijn.

"Ilana?" Ik keek blij naar het meisje voor me. Ik stortte me in haar armen en er sprongen haast tranen in mijn ogen van blijdschap.
"Toen ik las dat je met de Zabini heren zat opgezadeld heb ik meteen enkele kleren bij elkaar gezocht en ben ik naar hier gekomen. Ik nam gewoon de tijd niet meer om je nog een brief te schrijven. Hopelijk vind je het niet erg." Vertelde ze vlug met een brede grijns.
"Dat is maar goed dat je zo snel kon komen en hoe kom je erbij dat ik het erg zou vinden?" Antwoordde ik eveneens grijnzend.
"Het gaat beneden over jou trouwens," Zei Ilana, "over hoe ‘beleefd’ je toch kunt praten met iemand anders." Ik grijnsde naar mijn vriendin. Ik had graag het gezicht gezien van Sawyer toen hij mijn moeder inlichtte over ons gesprek van daarnet.

"Liana?" hoorde ik beneden roepen.
"Ja?" schreeuwde ik terug.
"Zou je willen pakken? Ik wil dat alles klaar is tegen vanavond."
"Natuurlijk, moeder." Riep ik nog vlug voor ik mijn deur dichtgooide.
"Die willen behoorlijk snel verhuizen." Merkte Ilana droog op.
"Je kunt het je niet voorstellen," Zei ik op dezelfde toon als mijn beste vriendin en begon mijn koffers te nemen. "ze willen vast vermijden dat ik mijn moeder vergiftig en haar laat denken dat ze Sawyer totaal niet ziet zitten. Maar dat kan ik later ook nog doen natuurlijk." Voegde ik er grijnzend aan toe. Terwijl we bezig waren met al mijn kledij in te pakken hadden we de grootste lol en één van mijn kussens had het zelfs niet overleefd. De pluimpjes die eerst ín het kussen hadden gezeten lagen nu verspreidt over de vloer en sommigen kleefden aan mijn blote voeten.

- * -

"Zo, ben je dan nu klaar?" Mijn moeder keek me haast boos aan.
Ik keek nog even naar de 11 koffers die rond me heen stonden in de hal en knikte toen met een charmante glimlach.
"Ik denk het wel ja."
"Goed, we krijgen, hopelijk, alles in de wagen, en gaan dan vertrekken. Liana?"
"Moet ik al die koffers in de wagen stoppen?" vroeg ik verward. "Dat wordt van je verwacht, ja." Antwoordde Sawyer met een gezicht van wat-wil-je-anders?
"Kan Blaise dat niet voor me doen? Ik denk dat hij daar meer de capaciteiten voor heeft. Je wilt toch niet dat ik oververmoeid raak en straks niets meer kan uitpakken? Dan staat alles zomaar rond in je dierbaar huis. Dat is nou ook niet echt netjes, nietwaar."
Ik hoorde verschillende mensen zuchten en zag toen tot mijn trots dat Blaise inderdaad mijn koffers in de enorme luxe wagen begon te stoppen. Eigenlijk ging alles veel sneller gaan als we gebruik maakten van magie, maar daar had hij waarschijnlijk niet aan gedacht door mijn mooie manieren. Ik bracht hem waarschijnlijk een beetje in de war door op die manier tegen hem te spreken. Ik keek omhoog naar de hemel en wenste dat dit alles snel voorbij zou zijn. Het was trouwens al goed donker aan het worden. We hadden deze middag snel iets gegeten, iets wat Sawyer in elkaar had gestoken en totaal niet te vreten was, en waren daarna verder gegaan met inpakken. Het verbaasde me dat ik zoveel kledij had. En er waren nog dagen dat ik niet wist wat ik moest aantrekken. En ik had natuurlijk ook een snelle douche genomen en mijn gemakkelijkste broek uitgezocht die goed stond met een kort truitje. Van al dat pakken had ik enorm warm gekregen en moest ik dus iets fris aantrekken. Maar toen ik buiten stond, was het precies niet zo warm meer. Voor een zomeravond was het behoorlijk koud.

Er fonkelden al enkele sterren aan de hemel wat misschien, in andere omstandigheden, een romantisch moment had kunnen zijn. Maar al snel kwam ik terug met beide benen op de grond. Ook de maan was al wazig aanwezig. Ik vond het altijd leuk om ’s avonds naar de maan te kijken. Hopelijk ging mijn bed nu ook nog voor het raam staan zodat ik dat zou kunnen blijven doen. En anders verplaatste ik gewoon het bed.

Ilana legde een hand op mijn schouder en keek me met goeie moed aan. Ik knikte even en ging toen op de achterbank van de wagen zitten.

Ilana zat aan mijn rechterkant, mijn moeder zat vooraan en natuurlijk was Sawyer de bestuurder. Ik had eigenlijk verwacht dat hij daar bedienden zou voor nodig hebben, maar hij wilde een echte heer voorstellen.

Opeens ging het portier aan mijn linkerkant open en wilde Blaise instappen.
"Zou je even kunnen opschuiven alstublieft." Hij keek me vreemd aan. Op een manier die me nu niet echt deed smelten.
"Nee, dat denk ik niet. Ik zit hier eigenlijk nogal comfortabel in jullie leuke auto." Ik keek door het andere raam naar buiten en deed alsof iets mij daar meer boeide dan de jongeman.

"Liana, schuif op!" Hoorde ik mijn moeder tegen mij zeggen. Of liever gezegd; roepen.
Na even met mijn ogen te hebben gerold schoof ik mokkend op en voelde hoe Blaise naast me kwam zitten.
Ilana zei niets. Blijkbaar wist ze dat dit een ogenblik was waarop je me moest met rust laten.

Na wat een eeuwigheid was, hield de wagen halt en stapten alle inzittenden uit. Ik was blij dat ik Ilana bij me had. Dat was toch een houvast voor mij. Ik bekeek eerst even de omgeving.
Veel natuur kon je hier niet zien. Dat in tegenstelling van bij ons. Op onze heuvel stonden veel bomen en struiken waar je mooie, gekleurde bloemen in kon vinden.

"Dat is dan al één minpunt." Dacht ik in mezelf. Ik draaide me met slechte voorgevoelens om en keek naar het huis voor me. Nouja, het was niet echt een huis te noemen. Het was enorm.
Het stond alleen in deze buurt. Zo kon ik al zeker geen problemen krijgen met de buren.
Ik bleef kijken naar de voorkant van het landhuis van een volbloed familie. De familie die nu snel ook mijn familie zou worden. Ik voelde hoe Blaise licht tegen me aan liep toen hij met mijn koffers het huis inging.
Hij keek nog even over zijn schouder naar mij, maar liep toen zonder iets te zeggen verder. Toen alleen Ilana en ik nog buiten stonden zuchtte ik. Ergens in de verte hoorde ik hoe er onweer op komst was.
Een regendruppel kwam tot stilstand op mijn voorhoofd en liep langzaam naar beneden tot hij aan mijn kin bleef bengelen. Ik veegde hem zacht weg en liep toen met hangende schouders het huis binnen.
Niet wetend hoe ik zou veranderen.