De waarheid achterhaalt.

Oke, dit is een verhaal, gebaseerd op de game Max Payne (niet op de film dus) Ik gebruik andere namen voor sommige personages, maar de personen die de spellen van Max Payne gespeeld hebben zullen hier en daar wel situaties en quotes herkennen, met name uit Max Payne 2, The Fall of Max Payne.



Proloog

Het begon allemaal op een voor veel mensen doodnormale dag. Ik was van de New York Police Department over gestapt naar de DEA, een Amerikaanse overheidsinstantie die de illegale drugshandel probeert tegen te gaan. Ik had een zware dag gehad. Er waren bewijzen dat iemand van het Senaat in Washington iets te maken had met een nieuwe drug, genaamd 'V'. Madeleine Horne was een vrouw met een middelmatig aanzien die schijnbaar wat extra geld wou verdienen door de nieuwe drug in de roulatie te gooien. Alhoewel we zelf wisten dat ze er wat mee te maken had, konden we geen harde bewijzen vinden. Horne had dan een middelmatig aanzien binnen het Senaat, binnen haar nieuwe criminele kringen stond ze aan de top en was ze machtig genoeg om ervoor te zorgen dat anderen voor haar zaakjes zouden opdraaien als het aan het licht kwam. Ik reed naar huis, opweg naar mn vrouw en dochter. Ze was prachtig, ze waren allebei prachtig. Mijn dochtertje, 2 jaar oud werd overdag door mijn vrouw opgevoed die gestopt was met werken toen de kleine geboren was. In veel opzichtte leidde ik het gewone leven van een Amerikaanse rechercheur, die ondanks bedreigingen aan zijn huis gewoon doorging met het bestrijden van de criminaliteit. Het bracht echter ook wel een aantal hindernissen met zich mee. Ik moest vaak overwerken, en als ik niet op het bureau zat dan was ik thuis wel aan het werk. Dat hield in dat mijn vrouw computer vaak niet kon gebruiken, als ik weer met een zaak bezig was die uiterst discreet behandeld moest worden. Zo ook de zaak Horne en de drug V. Ik had bestanden en dossiers waarin Horne beschuldigd werd van de illegale drugspraktijken. Onlangs had mijn vrouw perongelijk 1 van die bestanden geopend en zag de beschuldigingen aan de Senator.Ze had het me gelijk verteld toen ik thuiskwam en zwoor dat het een ongeluk was. Ik geloofde haar en nadat ze had beloofd dat ze het niemand zou vertellen waren we aan tafel gegaan en zouden het hele voorval snel vergeten. Ik was inmiddels aangekomen bij mijn huis. Er stond een busje voor de inrit dus een klein beetje geiriteerd parkeerde ik de auto erachter. Toen ik naar de voordeur liep zag ik dat deze op een kier stond, ik liep naar binnen en een onaangenaam gevoel bekroop me snel. Er was iets mis. Er weerklonk geen blij kindergelach uit de woonkamer, er dreven geen heerlijke geuren van een verse maaltijd uit de keuken. Net op het moment dat ik begon te beseffen dat er iets vreselijk mis moest zijn hoorde ik op de bovenverdieping pistoolschoten. Een schreeuw klonk, een vrouwenstem, kindergehuil en nog meer pistoolschoten. Snel pakte ik mijn eigen pistool en sprong met 3 treden tegelijk de trap op. Er lag bloed op de overloop, rode vegen waren op het behang aangebracht en toen ik het spoor met mijn ogen volgde naar de slaapkamer zag ik door de kier van de deur een man staan. Zonder aarzeling richtte ik mijn pistool en schoot. Mannen geschreeuw overstemde het kindergehuil, de vrouwenstem was weggestorven. De man zakte ineen, 3 ronde gaatjes in zijn hoofde vertelden genoeg. Ik rende naar de deur toe en vlakvoor ik erwas werd die opengetrokken, een andere man met een bivakmuts stond in de deuropening. Voordat hij iets kon doen had ik 4 kogels in borstkas geschoten. Ik drukte hem opzij en stormde naarbinnen. Mijn binnenste bevroor. In de hoek stond een man bij de ledikant. Hij had zijn pistool gericht op het schepsel in de wieg dat luid huilde om zijn ouders. Op het bed lag een vrouw, bloed droop langs haar vingers op de grond, haar ogen stonden open maar zagen niks meer, het was mijn vrouw. De man bij de wieg haalde de trekker over. Het kindergehuil stierf weg. De kleine armpjes die hadden uitgereikt naar de man met het aparte ijzeren ding zakten levenloos neer. Terwijl er binnen in mij iets knapte, iets stukging, schoot ik al mijn kogels op de man af. Hij wou zich nog omdraaien maar was te laat. Hij belande in een regen van staal en was dood voor hij de grond raakte. Ik liet mijn leeggeschoten wapen vallen en rende als een gestoorde naar de wieg. Daar lag ze, mijn dochtertje, een gapend gat op de plek waar haar hart zat verrade dat er geen mogelijkheid was om haar terug te halen uit de dood. Tranen rolde over mijn wangen. Ik rende naar het bed toe, waar mijn vrouw lag. Ik schudde haar door elkaar, alsof ik haar zo kon wakker maken en net doen alsof er niks gebeurd was. Maar er was wel wat gebeurd, mijn wereld was ingestort. In de straten hoorde ik gehuil van sirenes, iemand moest het schieten gehoord hebben en had de politie gebeld. Ik zakte neer op het bed, mijn gevoelloze vingers streelden het nog warme gezicht van het levenloze lichaam naast me. Het laatste wat ik me nog herinner van die dag, is dat agenten mij ervan weerhielden mezelf door het hoofd te schieten.

6 maanden later

Wilde gedachtes vlogen door mijn hoofd terwijl ik door de zwaarste winterstorm sinds jaren door de stad reed. Ik had thuis in mijn appartement een telefoontje gekregen bij wie ik meer informatie kon winnen over wie er achter de aanslag op mijn gezin zat. 2 weken nadat ik mijn vrouw en dochter was verloren was ik weer aan het werk gegaan. Ik had geprobeerd alles op nieuw op te starten, ik verkocht het huis en nam een leuk plaatsje aan ergens in de voorstad van New York, nouja, leuk plaatsje. Het gebouw waarin het appartement zat was vervallen, de verf liet los van de muur en er woonden alleen nog maar een paar oude mensen die het gebouw behoedde van compleet instorten. Mijn appartement bestond uit een kleine hal, een badkamer met een douche en toilet, aangrenzend mijn slaapkamer en daarnaast een uiterst bescheiden woonkamer waarin een bank en een tv stonden. Ik gebruikte het nauwelijks. Mijn dagen waren langer en donkerder dan ooit te voren, ik hield me voor dat ik overnieuw was gestart, mezelf een 2e kans had gegund, in werkelijkheid wou ik er gewoon niet aan toegeven dat de nachtmerrie die die verschrikkelijke avond begon, nog steeds doorging met het verwoesten van mijn leven.
Ik sliep nauwelijks, en in de momenten waarin in ik mijn ogen sloot werden mijn nachtmerries nagejaagd door monsters, om ze nog angstaanjagender te maken.
Aan het misterieuze telefoontje van vanavond vertelde een vrouw mij dat ik opzoek moest gaan naar Parker McAllen. Parker was een laaglevende crimineel die zijn frustraties uitte op minderjarige callgirls, Parker en ik hadden een verleden. Hij had mij ooit eens geholpen door het geven van informatie over Vladimir Lem. Vladimir was leider van de Russische maffia in de stad, of wás leider, als je hem mocht geloven. Vladimir had een oude nachtclub opgekocht en probeerde het nu om te toveren tot 1 van de duurste restaurants in de stad. Hij zei dat hij waarlijk van het criminele pad was afgestapt en zijn leven wou beteren door het gasten naar de zin te maken in zijn chique eethuis. Vladimir en ik behoorden vrienden te zijn, maar waren we dat nog wel? Terwijl de storm de sneeuw zo snel tegen mijn voorruit blies dat de ruitenwissers het niet meer konden bijhouden, draaide ik mijn auto een parkeerplek vol nieuwe auto's op. Parker had zijn eigen autogarage en verkocht zowel 1ste hands als 2e hands auto's. In feite waren ze allemaal 2e hands aangezien de auto's allemaal ongewillig bij hun vorige eigenaar van de oprit waren gestolen. Het chassis nummer werd dan weggevijld en door Parkers mannen werd er dan een nieuwe opgelast. De hele garage was eigenlijk één grote witwasserij van zwart geld, verkregen uit de zwarte markt in wapenhandel. Zo stom was Parker dan ook wel weer, hij verkocht ooit wapens aan Vladimir, maar nadat Parker een boekje had opengetrokken over Vladimir, had de Rus de wapens tegen hem gebruikt en sinds dien was de maffiaoorlog begonnen.
Vladimir en zijn mannen aan de ene kant, die puur vochten voor wraak en macht, en Parker en zijn kloek aan de andere kant die slechts vochten voor het behoud van hun witwasserij en aandelen in de zwarte markt wapenhandel. En daar werd het interessant. Elke maand was het wel weer een keer raak, er waren misterieuze doden gevallen en uiteindelijk kwamen alle lijntjes weer bij Vladimir of Parker terecht, terwijl Vladimir nog steeds volhield dat hij zijn leven gebeterd had en een restaurant was begonnen, en Parker bleef verkondigen dat hij er niks mee te maken had en dat hij slechts een onschuldig autodealer was. Er konden nooit harde bewijzen worden gevonden, tegen geen van beide kanten en de NYPD besloot om de 2 partijen elkaar maar te laten uitmoorden, zolang er geen onschuldige burgers bij om het leven kwamen. Ik zette de wagen stil. Zodra ik de sleutel uit het contact haalde werd het pikkedonker in de wagen. De ruitewissers haalde de lading verse sneeuw niet meer van de raam af en al gauw was het ruit ondergesneeuwd. Ik knoopte mijn jack hoog dicht, controleerde mijn wapen en stapte uit. Een ijskoude wind fluitte in mijn oren. Ik kon mijn ogen amper open houden in de kou en zo snel als mijn voeten mij konden dragen rende ik naar de portiek van het huis naast de garage. Op het half ondergesneeuwde naambordje viel af te lezen 'Parker McAllen' Ik bekeek het huis aan de buitekant. Binnen brandde er licht en ik besloot al snel dat het er ook warm moest wezen. Ik pakte mijn pistool, nam een kleine aanloop en trapte de deur in. Met een luid gekraak sprong de houten deur open en vlogen de splinters in het rond. Het slot was totaal uit de kozijnen gerukt en met een luidde knal kwam de deur tot stilstand tegen de muur erachter. Binnen in de kamer klonk gestompel. Snel rende ik door naar de woonkamer. Toen ik binnenstapte zag ik een figuur haastig iets uit de kast in de hoek pakken. Ik schoot een keer op het plafond 'Handen waar ik ze kan zien Parker, anders zal ik ze persoonlijk van je polsen moeten afknallen'
De persoon bij de kast stak zijn handen in de lucht en deed een stap naar achter. Het was een jonge knaap, een bleek ingevallen gezicht en felblauwe ogen verraden dat hij niet veel ouder dan 30 kon zijn. De man keek me aan, 'Waar heb ik deze rare binnenkomer aan te danken Riggs?'

Ik richtte het pistool op zijn voorhoofd. 'Och ik dacht laat ik mijn oude vriend Parker eens opzoeken.' Parker lachte schamper, 'Merkwaardig gevoel voor humor heb je.'
Terwijl ik het pistool nog steeds op zijn gezicht richtte liep ik naar hem toe.
'Wat weet je over de aanslag op mijn vrouw en dochter?' Vroeg ik hem, maar voordat hij antwoord kon geven had ik eraan toegevoed, 'En je kunt maar beter weten wat je zegt...'
Parker keek mij inschattend aan, 'Je kunt me niet neerschieten Riggs, ik ben te waardevol voor jou, als je mij nu neerschiet is er niemand meer die je aan informatie kan helpen.'
Woedend keek ik hem aan, bloed en adrenaline vlogen razendsnel rond in mijn lichaam. Furieus door zijn laatste opmerking zei ik bedachtzaam 'En je wilt zeker wat in ruil voor je informatie?'
Parker glimlachte, 'Inderdaad
'En wat zou je dan willen?'
'Allereerst dat jij je wapen laat zakken, en ik wil politiebescherming.'
Nu was het mijn beurd om te lachen. Parker wou politie bescherming? Dat zou hij alleen willen nemen als alibi, er thuis stiekem tussenuit knijpen, bezig gaan met zijn criminele zaakjes, en als hij dan ergens van beschuldigd werd kon hij doodleuk aangeven dat hij thuis zat, en dan was er de politie om te beamen dat hij dat ook daadwerkelijk was omdat er een patrouille auto voor de deur stond die niemand het huis had zien verlaten, een betere alibi bestond er niet!
Maar zijn eis had mijn humeur er niet beter op gemaakt, ik kwam hier niet om te discuseren over mogelijke onderhandelings voorwaarden, sterker nog, ik was hier zonder dat ze dat op het bureau wisten.
Ik stopte mijn wapen weg, 'Weetje wat, ik stop mijn wapen weg, en geef je DIT...'
Het laatste woord schreeuwde ik en met gebalde vuist sprong ik op Parker af. De zogenaamde autodealer wou opzij springen maar voordat hij een stap had gezet hamerde mijn vuist volop zijn gezicht. Onder de kracht van mijn arm voelde ik zijn neus breken en warme druppels bloed vlogen in het rond. Parker zakte onderuit en ik vloog over hem heen. Toen ik opstond lag hij kermend van de pijn op de grond. Ik liep naar hem toe. 'Hoe denk je er nu over McAllen?
'Sterf' was het enige antwoord dat hij eruit kon kreunen. Ik kon mezelf er niet van weerhouden om een gezicht vol walging te trekken. Ik haalde uit met mijn voet. Ik plante de hak van mijn schoen vol in zn maag. Een luide 'Oempf' gaf duidelijk weer dat het Parker flink pijn deed en 2 tellen later schreeuwde hij. 'Oke, oke, stop... ik geef je wat je hebben wilt.... je bent gestoord dat zeker, maar je krijgt je informatie.'
Hij kwam weer overeind. Ik drukte hem in een stoel en ging zelf op de bank zitten. Ik pakte mijn pistool en richte die op zijn knie.'Oke vertel op, wie gaf de opdracht om mijn gezin te vermoorden en wie heeft het uiteindelijk gedaan?'