RPG: Above the Clouds

Op een bewolkte dag zit een groepje tieners op school tijdens een tussenuur te dagdromen. Naar buiten gaan kan niet, het regent namelijk veel te hard. De tieners beginnen te discussieren: hoe zou het leven boven de wolken zijn? Zou er op de wolken misschien ook iemand leven? En wie zou dat dan zijn? Engelen, of misschien aliens? Midden in hun gesprek komt een groepje beeldschone jonge mensen die niemand vroeger heeft gezien. Ze verblinden met een licht dat ze lijken uit te stralen. Maar de verwondering van de scholieren is snel voorbij; de 'indringers' schijnen normale jongeren te zijn en mixen zich snel tussen de leerlingen. Maar als het gesprek over wolken weer begint, voelen de leerlingen zich plots slaperig. Een voor een vallen ze in slaap, en wanneer ze wakker worden zijn ze omringd door beeldschone net-niet mensen, en zien ze de aarde ver onder zich... ze zullen niet meer naar huis kunnen, zeggen de net-niet mensen. Uiteraard zullen ze dat wel proberen. Ondertussen kan er vijandigheid, vriendschap en net iets meer ontstaan tussen de net-niet mensen en de scholieren...

De RPG begint als de leerlingen op school komen en ontdekken dat ze meteen al heel veel tussenuren hebben. Het is 09.00 uur. De leerlingen komen binnen via de hoofdingang van de school, kijken op het scherm met de roosterwijzigingen in de hal en het verhaal begint daar.


Matthew doet de rits van zijn leren jas dicht, maakt netjes een sjaal aan zijn nek vast en stapt op zijn fiets.
'Dag vader!' roept hij zijn vader toe, die net zijn glanzende BMW in stapt om naar zijn werk te gaan.
Hij zwaait, zijn vader zwaait terug. Terwijl zijn vader naar links afslaat fietst Matt de andere kant op. Het is een kwartiertje fietsen naar school; Matt fietst snel. De zon schijnt, en de weersvoorspelling was positief: geen regen, veel zon.
'Shit,' mompelt Matt plotseling.
Hij remt snel. Er is een file, en de auto's staan zodanig dat hij niet door kan naar het fietspad. Idioten. Matt kijkt op zijn horloge. Hij fietst pas vijf minuten: er is nog een halfuur tot het begin van de schooldag. Tijd zat dus.
De auto's bewegen niet. Er schijnt een ongeluk te zijn geweest verderop. Matt schat dat hij hier zeker nog een minuut of tien vast zal zitten. Dat is niet erg, maar dan is hij niet zo vroeg op school als hij verwacht had, en zal hij dus sommige leraren niet kunnen spreken voor het begin van de dag. In gedachten streepte hij mevrouw Landers van zijn lijst: dat mens praatte veel te veel, en nog veel te langzaam, vooral tegen hem.
Matt wordt gestoord door het gevoel dat het plotseling iets donkerder is geworden. Hij kijkt op. Er is een wolk voor de zon. Niks om je zorgen over te maken, denkt Matt. Hij tuurt in de verte, over de gebouwen heen. Shit. Er zijn meer wolken, en er is een harde wind. Die wolken zullen er zo zijn, en het ziet ernaar uit dat het zo zal stortregenen. En nog lang ook.
Eindelijk beginnen de auto's van hun plaatsen af te komen. Bliksemsnel fietst Matt door; hij wil de bui voor zijn.
Zodra Matt op school is zet hij zijn fiets onder de schutting en rent naar de hoofdingang. Het begint al te druppelen als hij net binnen komt. Als eerste kijkt hij op het roosterbord.
'Sacre bleu!'
Enkele brugklassers draaien zich verbaasd om als ze de heftige vloek horen, en dan nog van Matt. De jongen fronst en wuift de nieuwsgierige bruggers weg. Daarna zucht hij. Wist hij dit maar eerder, dan kon hij uitslapen. Dit konden ze hem gewoon niet maken. Eerste twee uur vrij, en dan nog twee tussenuren. En hoe verwachtten ze dat hij, Matt Jardinier, die vier uren op school zou vullen? Toch niet met huiswerk, want dat had hij al af. Alles wat hem ooit werd opgegeven.
'Shit,' mompelde Matt nog voordat hij moedeloos neerplofte op een stoel tegenover het kamertje van de concierge.
Wachten op klasgenootjes, man.

Met een diepe zucht bukt Tori zich om haar jas van de grond af te plukken. 'Waardeloos ding', mompelt ze terwijl ze probeert de houten kapstok weer overeind te zetten. Snel klopt ze de hondenharen van haar jas af, en trekt 'm aan. 'Mam!'roept ze naar boven. 'Ik ga!' Ze hoort een vage stem die haar gedag zegt, en doet snel de keukendeur open en stapt het tuinpad op.
Terwijl ze naar de schuur loopt, steekt ze vast haar eerste sigaret van de dag op. Ze inhaleert diep en kijkt naar hoe de rook die ze uitademd langzaam verdwijt. Dan zwaait ze de schuurdeur open. Even staat ze besluitloos in de deuropening. Ze kijkt even op haar horloge. 'Shit, al bijna kwart voor.' Snel pakt ze de brommer van haar broer en de helm die ernaast ligt. Dan rent ze met de brommer snel de poort uit en springt erop. Met een moordend tempo begeeft ze zich door de grauwe morgen naar school.
Haastig zet Tori de brommer neer op het schoolplein, gooit het gigantische slot om het wiel en met een drafje begeeft ze zich naar de deur. Voor haar gevoel is ze veel te laat.
Eenmaal binnen stormt ze snel door, en werpt snel een blik op het roosterbord. 'Nee he!' roept ze door de gang. Met een plof gooit ze haar schoudertas naast haar op de grond. 'Niet meen je niet! Ik had gewoon uit kunnen slapen! Scheisse!' Haar duitse scheldwoord krijgt wat gelach als antwoord, maar ze reageert er niet op. Dan draait ze zich om en ziet ze Matt, een klasgenoot van haar, zitten op een stoel. Tori pakt haar tas van de grond en loopt naar hem toe. 'Ha die Matt!'zegt ze tegen hem. 'Hoe was jouw weekend?'

De wekker gaat. Zijn hele mooie droom verstoort. Vince slaat agressief op de wekker en blijft nog lekker in zijn bed liggen. Hij sluit nogmaals zijn ogen als plots zijn moeder binnenkomt. 'Vince! Papa en ik gaan naar het werk. Jij vermaakt je wel he?' Vince houdt zijn ogen gesloten. 'Hmmhmmm.' is dan ook zijn antwoord. Als zijn slaapkamerdeur dichtgaat, doet Vince zijn ogen open en staat vermoeid op. Geen zin om naar school te gaan, bedenkt hij wat hij eventueel wel kon doen, maar weet verder niets. Misschien kon hij toch beter naar school gaan. Preken aanhoren, dat vooral.
Als Vince zich eenmaal gedoucht en aangekleed heeft, smeert hij een broodje voor zichzelf en stapt dan naar buiten en merkt dat het heel donker weer is. Geen zin om zijn jas aan te trekken, kijkt hij naar zijn vest. Ah, die houdt het vast nog wel vol. En anders maar niet. Verveeld stapt Vince op zijn fiets en gaat richting school. Eenmaal aangekomen kijkt Vince naar de roosterwijzigingen. En er stond dat hij de eerste twee uur vrij was! En dan ook nog een twee tussenuren! Chagrijnig loopt Vince door naar Matt en Tori en dumpt met alle lawaai zijn schooltas neer. 'Zitten ze te zeuren dat ik veel te vaak spijbel, geven ze je bijna een hele dag vrij! Wat willen ze nou eigenlijk?'




Joanne weet nog maar net de bus te halen en zoekt een plaatsje achterin. De muziek die uit haar oordopjes komen, galmen in haar oren. Glimlachend beweegt Joanne op de muziek en kijkt grijnzend naar buiten. Hoewel het niet erg mooi weer was, zag het er wel mooi uit. Haar knalgele tas zet ze op haar schoot. Vandaag ahd ze weer een hele andere outfit aangetrokken. Witte broek, geel topje en een wit shirtje eroverheen en haar gele vest maakt het helemaal af. En natuurlijk, haar grote favoriet, de knalgele slippers om haar voeten. Als de bus eenmaal stopt bij de bushalte waar ze uit moet stappen, merkt ze dat ze aangestaard wordt. Wie gaat er nou op zo'n dag er fleurig uitzien? Joanne trekt er niets van aan en vanaf de bushalte loopt ze door naar school.
Eenmaal binnengekomen, hoort ze Vince iets te chagrijnig schreeuwen. Goh, was die ook weer op school? Mocht ook eens tijd worden. Joanne komt naast Tori te staan. 'Hye guys.' begroet ze haar klasgenootjes. 'Wat is er?'

Matt glimlacht half naar Tori.
'Bonjour. Ja, mijn weekend was wel oke. Met vader gepraat over mijn toekomst, alweer. Het staat nog net niet geschreven,' zei hij, kijkend naar zijn knieen en knikkend.
'En die van jou?'
Hij werpt weer een blik naar het roosterbord, hopend dat zodra het scherm van de pagina van de derdeklassers naar hun bovenbouwroosters switcht, er toch wel een tussenuur weg blijkt te vallen. Wanneer dat niet het geval is zucht hij en kijkt op naar Vince, die iets roept over halve dag vrij. Hij probeert de opmerking over dat het niet precies een halve dag is, binnen te houden terwijl hij zegt:
'Ze willen dat je eens op school komt om je te laten merken, dat ze je sowieso een halve dag vrij geven, en nauwelijks wat leren. Achterlijk, maar het schijnt te helpen. Je bent er namelijk.'
Terwijl hij heel vriendelijk naar Vince glimlacht komt er nog iemand bij. Joanne, dat soms veels te vrolijke meisje. Hij draait zich naar haar toe en haalt zijn wenkbrauwen op.
'Ha, Joanne. Weer een heel ander outfit, zie ik? Verfrissend. Had je niet gisteren een oranje topje en donkerblauw minirokje aan?' vroeg hij, ditmaal met een echte grijns.
Ze vraagt wat er is. Arm meisje, Matt heeft niet eens zin om haar vrolijke bui te verpesten met zijn pessimisme, dat de wolken hem vanochtend leken te geven uit hun duistere thuis, de hemel.
'Wat er is? Ik zal het je eens vertellen. De zon scheen, totdat de wolkjes besloten dat ze onze buien vandaag eens zouden verzieken met hun eigen gepassioneerde buien. Het regent, en het zal de hele dag regenen. Oh, en we hadden de eerste paar uur vrij, naar het schijnt,' zegt hij toch.

Tori luistert aandachtig naar het antwoord van Matt. Hij is niet het standaard type jongen, en soms vind ze hem een beetje vreemd, maar ze mag hem wel. Zachtjes moet ze lachen om zijn antwoord. 'Over de toekomst? Dat is wel een diep gesprek. Mijn weekend was wel oke, dankje! Ik was pas zondagmiddag thuis, omdat ik met mijn werk naar een festival moest, dus ik heb niet heel veel aan het huiswerk kunnen doen.' Ze volgt de blik van Matt naar het bord. 'Ach! verzucht ze. 'Het kan altijd erger. Ik heb wel eens in mijn eentje op school gezeten, terwijl de rest van de klas wel wist dat het uitviel. Nu zit ik hier tenminste nog met iemand.' Vanuit haar ooghoek ziet ze Vince aankomen. Of eigenlijk, ze hoort hem aankomen. Ze moet een beetje lachen, hij ziet er niet blij uit. En uit haar ooghoek ziet ze Joanna, die er zoals bijna altijd erg fleurig uitziet. Ze zwaait even naar allebei. Ze luistert even naar het antwoord van Matt op Joanna. 'Juist!' vervolgt ze, 'en we kunnen dus ook niet naar buiten.' Ze zucht en pakt er een stoel bij, en zet deze naast Matt.

Geïrriteerd kijkt Vince naar Matt. 'Dan nog is het niet te geloven.' zegt Vince koppig. Als Joanne dan ook erbij komt ziet Vince hoe fleurig ze er uit ziet. En aan haar lach te zien was ze weer helemaal klaar voor de dag. Doordat Joanne vrolijk is, komt Vince meer van het chagrijnige af. Matt legt uit wat er aan de hand is en Vince knikt met zijn hoofd dat Matt gelijk heeft.
'Kijk, ik had nu nog lekker in mijn bedje kunnen liggen DVDtje kijken ofzo. Maar ik dacht, laat ik mijn gezicht ook maar eens een keer zien op school, dan weten ze dat ik nog besta. En dan kom ik hier, zijn we de meeste uren vrij! Want naast dat we de eerste twee uur vrij zijn, hebben we ook nog eens twee tussenuren! Dan zit er toch een steekje bij die leraren los? Gun ons dan gewoon vrij!' zegt hij waarna hij op de tafel begint te tikken. 'En nu we niet, nouja het kan wel, naar buiten kunnen, hebben we ook niks te doen. Dus lieve Joanne, jij nog ideeën?'
En Vince kijkt charmant naar Joanne met zijn knipperende oogjes. Vond hij altijd wel leuk om te doen. Maar als Joanne iets zegt, kijkt Vince snel weg. Soms was Joanne een lieve meid, maar ze kon ook wel flauw zijn.




Joanne glimlacht breed naar Tori als ze erbij komt staan. Matt en Vince op een stoel. Hoe Matt haar begroet, laat Joanne lachen. 'Dat klopt!' zegt ze tegen hem. 'Jij onthoudt werkelijk alles hé?' knipoogt ze naar hem en kijkt vervolgens weer naar haar eigen outfit. 'Ik denk dat ik morgen ook zo ga. Tenminste, als het witte nog wit is en het gele nog geel. Maar ik betwijfel het.' Als Matt dan antwoord geeft op haar vraag, kijkt Joanne snel op het bord. Eenmaal teruggekomen begint ook Vince tegen haar te praten. 'Ah joh, dat is toch helemaal niet zo erg? Er zijn ergere dingen in de wereld. Kinderen in arme landen die niet naar school kunnen en dat kun jij wel Vince.' begint ze met een flauwe ondertoon in haar stem. 'En daarnaast kunnen de wolkjes er niets aan doen dat het begint te regenen. Die kunnen zichzelf niet sturen, want dat doet de wind.' zegt Joanne heel wijs. 'Maar helaas, ideeën heb ik niet.'

Matt zuchtte.
'Wie weet? Misschien kunnen wolken zichzelf wel sturen,' mompelde hij.
Hij keek om de beurt ieder van zijn klasgenoten aan.
'Zullen we maar een leeg lokaal gaan zoeken?' stelde hij voor.
Hij stond op en rekte zich.
'Misschien is er wel wat vrij op de bovenste verdieping. Een van die glazen lokalen, daar is het uitzicht tenminste mooi,' zei hij.
Hij hing zijn leren schoudertas om zijn schouder en glimlachte.

'De wind?' antwoord Tori op Joanne haar antwoord. 'Vergeet vooral de polen en de hoge druk gebieden niet!' Tori doet streng haar wijsvinger in de lucht, zoals hun leraar Aardrijkskunde dat altijd doet, en zwaait er driftig mee van rechts naar links. "En niet te vergeten', vervolgd ze met een verzwaarde stem, 'de depressies die ontstaan door de hoge en lage luchtdruk.' Ze doet haar vinger weer naar beneden. 'Volgens mij heeft die man het altijd expres over depressies in de lukt, ik heb zelden les gehad van zo'n melancholieke docent.'
Tori knikt voorzichtig naar Matt, na zijn voorstel om te verhuizen naar boven. Stiekem vindt ze de glazen lokalen een beetje creepy, ze komen haar hoogtevrees niet ten goede. Ze pakt haar schoudertas op, strijkt haar Burzum shirt recht en loopt alvast richting de trap. 'Komen jullie?' vraagt ze aan de rest.

Vince kijkt Tori met knipperende ogen van verbazing aan. Waar heeft zij dat allemaal geleerd? Vince had wel zoiets gehoord, maar was te druk bezig met de muziek die hij in zijn oren liet galmen. 'Je hebt dat toch niet serieus onthouden, hé?' zegt Vince tegen haar alsof ze een nerdje is, want zo zag ze er absoluut niet uit. 'Ik snap echt helemaal niks van wolkjes die tegen elkaar opbotsen. Zo niet logisch. Maar ach, laten we maar naar boven gaan ja. Richting de wolkjes. Richting de hemel.' knipoogt Vince naar Tori.
'Ja, ik kom al!' reageert Vince terwijl hij opstaat en zijn zware tas omhoog krikt. Als de tas het begaf vanwege de zware boeken, dan zou hij een klacht indienen bij één van de docenten. Of de conciërge. Of de administratie. Of desnoods de directeur. Dit is zo niet goed voor zijn schouders. En die zijn al breekbaar. Zuchtend stapt Vince op de eerste tree. 'En dat is één.' neuried hij en hoort Joanne lachen. Vince kijkt haar met een grijns aan. Ach ja...




Als Tori op haar opmerking reageert, geeft Joanne haar een grijns. 'Dat klopt!' zegt ze enthousiast. 'En wat melancholieke docenten betreft, die van natuurkunde is ook zo'n iemand.' Ai, daar kwam hij al aan. Hopend dat hij het niet gehoord heeft, kijkt ze hem met een glimlach aan. Zodra hij voorbij is, hoort Joanne het voorstel van Matt en Joanne begint in haar handen te klappen. 'Super! Dat doen we!' Ook Vince gaat mee en Joanne bewondert zijn tas. Die zag er een stuk zwaarder uit dan wat zij hadden. Als ze hem ook een stukje hoort neuriën en zingen tegelijk, moet Joanne lachen. 'En de volgende tree is twee.' lacht ze halfzingend. Joanne rent alvast naar de eerste verdieping. 'Nog twee te gaan mensjes!'

Matt schudde glimlachend zijn hoofd en klom ook de trap op, achter Joanne aan. Echt, té blij was dat kind.
'Maar ons docent natuurkunde ís toch ook melancholiek?' zei hij glimlachend tegen haar.
Hij liep nog een paar treden naar boven.
'Dat met hoge- en lagedrukgebieden vind ik trouwens echt een perfectionistische theorie. Veels te onmenselijk, en niet helemaal logisch. Het zou veel logischer zijn als wolkjes zichzelf bestuurden, vind ik. Maargoed, wie ben ik om te beslissen wat wolkjes gaan doen?' reageerde hij toen op Tori.
Nog een paar treden lopen, en hij was al op de tweede verdieping.
'Kom op mensen, de wolkjes blijven niet wachten! En de mensjes erop ook niet,' zei hij grijnzend.



Elibaseth opende haar ogen. Het was licht, zoals het er bijna altijd was. Terwijl ze van het bankje af kwam probeerde ze te bedenken waardoor ze ook weer in slaap was gevallen. Oh, ja - zij en de Meester probeerden te voorspellen met wolkenwol. Ze grinnikte even. Die domme mensen daar beneden, die dachten dat wolken uit water bestonden. Hadden ze maar naar de opmerkingen van de kinderen geluisterd. "Kijk, mama, dat wolkje daar, is dat van wol? Ja he, mama?" had ze laatst gehoord van een klein meisje dat met haar moeder daar beneden over straat liep. De moeder had geduldig haar vraag beantwoord, nee liefje, dat klopt niet helemaal, wolkjes zijn niet van wol.
Elibaseth zuchtte. Haar gewaad was doordrenkt met het water van de meer, aan de bodem van welk ze altijd het wol haalde, en was nog altijd nat. Ze kon dus niet zo lang geslapen hebben. Ze haalde een ander gewaad uit een kist en trok die aan. Er was nu niet veel aan haar veranderd, alleen leek ze niet meer op een natte kat.
Terwijl ze haar goudblonde haren kamde luisterde ze naar de mensen op de aarde. Vandaag hing haar wolk boven een school. Ze luisterde naar de gesprekken die enkele leerlingen met elkaar voerden. Peter, het vriendje van Anita, was vreemdgegaan met Marie, saai. Bella had een nieuwe kat, saai. Adrien Graniar speelde in een nieuwe film met Anna Headaway, saai. Saai, saai, saai...
Maar toen ving ze een stuk van een gesprek op tussen leerlingen die het zelf saai vonden. Een jongen praatte over wolken die zichzelf stuurden, en zijn metgezellen hadden het over wind en hoge- en lagedrukgebieden. Ze lachte even, degene die gelijk had, werd weer tegengesproken, maar toen bleef haar lach in haar keel steken. De jongen zat te dicht bij de waarheid.
Ze kamde ongeduldig haar haren af en liet de kam toen snel vallen. Toen liep ze naar het vertrek van de Meester. Ze klopte voorzichtig op de deur.
'Binnen,' hoorde ze haar meester zeggen.
'Meester!' zei Elibaseth toen ze in de kamer stond.
Ze probeerde even op adem te komen, toen begon ze te vertellen:
'Ik hoorde net een groep leerlingen die praatten over wolken. Wolken die zichzelf sturen, en een jongen had het echt gewoon bijna letterlijk over ons!'
'Dat is vrij ernstig,' zei de Meester na even na te hebben gedacht.
Hij streek met zijn magere hand over zijn lange witte baard. Toen zuchtte hij.
'Probeer een groep Jongeren bijeen te drijven, en ga met ze mee naar beneden. Let op het gesprek, en als het te erg wordt, laat je de aardlingen in slaap vallen, en breng je ze hierheen,' zei hij toen.
Elibaseth knikte en boog.
'Ik zal gaan, Meester,' zei ze, waarna ze de zilveren ring aan de vierde vinger van zijn hand kuste en de kamer snel verliet.

Met grote sprongen maakte Tori vaart op de weg naar boven. Haar kisten maakten een flinke dreun, elke keer als ze neerkwam, en een ervan dreigde zelfs uit te vallen, maar het kon haar niet zoveel schelen. Als eerste was ze boven en met een grote zwaai gooiden ze de deur open van een leeg lokaal. 'Kom op jongens!' riep ze over haar schouder. Toen stapte ze naar binnen en plofte op een van de lege stoelen. Ze schudde haar lange zwarte jas van haar schouders en hing deze over de stoel. Haar lange, groene sjaal hield ze om want het was koud in het lokaa.
Voor haar neus lag een eenzaam schoolschrift, met een wolkenprint erop. De grinnikte en hield het schrift boven haar hoofd zodat de rest het ook kon zien. 'Je zou bijna gaan denken dat die wolken ons blijven achtervolgen', zei ze, 'we hebben het er al de hele tijd over, en nu dit weer.' Ze legde het schrift weer terug op tafel en schoof het een beetje weg om ruimte te maken voor haar tas.


Onrustig liep Dave heen en weer in zijn kleine vertrek. Zijn haar deinsde op en neer en hij kneep zijn handen driftig samen. Hij weet niet goed waarom hij zo onrustig is. 'Er hangt zeker iets in de lucht', mompelde hij. Toen gooide hij zijn hoofd achterover en stootte zijn harde ongecontroleerde lach uit. 'Haha, lucht.' Onder de indruk van zijn eigen woorspeling verliet hij zijn vertrek en stormde naar buiten. Het was erg rustig buiten. Iedereen was al bezig of sliep nog. Dave snoof. Hij was eigenlijk nooit bezig sinds hij boven de wolken verbleef. Het was immers niet zijn schuld dat hij er was. Meerdere malen is het hem gevraagd, maar hij heeft altijd geweigerd. En slapen deed hij de laatste tijd ook bijna niet meer. Hij kreeg toch alleen maar vreemde dromen van zijn tijd onder de wolken. Een tijd waar hij liever niet te vaak aan denkt. Hij blijft stil staan en probeert gesprekken van beneden af te fluisteren. Hij moet lachen om wat hij hoort. Wat zou hij graag weer eens daar benenden zijn, bij de mensen. Hij heeft ook altijd geweigerd andere kledingen aan te schaffen. Die gewaden waar het merendeel hier in loopt, hij walgt ervan. Hij trok zijn broek, die wat afzakte , omhoog en ging verder met zijn wandeling. Hij liep langs de tempel en zag net een hoogblond meisje naar buiten stappen.